Patronka Ośrodka - Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii w Przemyślu

Sługa Boża Matka Antonina Mirska

Założycielka Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej
Patronka Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii w Przemyślu

Urodziła się 28 lipca 1822r. w Przemyślu w rodzinie Antoniego i Marianny z Jarockich. Przy chrzcie otrzymała imię Marcjanna. Od rodziców uczyła się kochać Boga i drugiego człowieka. Bardzo wcześnie doznała życia sierocego. Kiedy  miała 9 lat umarła jej mama, niedługo potem umarł ojciec. Marcjanna wraz z rodzeństwem została osamotniona. Nikt z rodziny nie podjął się ich wychowania, dlatego rozdzielone dzieci trafiły do obcych ludzi. Ból straty rodziców, rozłąki i samotności nie zamknął jej serca, ale uczynił je jeszcze bardziej wrażliwym i otwartym na głos i działanie Boga oraz na ludzkie potrzeby.
Marcjanna w wieku 18 lat wstąpiła do Sióstr Szarytek, gdzie opiekowała się chorymi. Niosła konkretną pomoc duchową nauczając głównych prawd wiary, przygotowując do przyjęcia sakramentów świętych a gdy trzeba było także do spokojnej śmierci. Niestety z powodu postępującej choroby nóg musiała po siedmiu latach opuścić zgromadzenie. To kolejne duchowe doświadczenie nie osłabiło jej determinacji. Działając w Stowarzyszeniu Pań Miłosierdzia otaczała troską dzieci w ubogich rodzinach.
Tymczasem zasięg ubóstwa materialnego i moralnego zataczał coraz większe kręgi. Coraz więcej  kobiet na ulicach trudniło się prostytucją, zaś sale szpitalne wypełniało coraz więcej kobiet dotkniętych chorobami wenerycznymi. Dotychczas nie było instytucji o charakterze resocjalizacyjnym dla dziewcząt i kobiet z ulicy. Za namową metropolity lwowskiego abpa Łukasza Baranieckiego i przedstawicielki Stowarzyszenia - Jadwigi Sapieżyny, Marcjanna Mirska wyjechała do Francji, by w działającym tam zakładzie wychowawczo-poprawczym prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia w Laval, zdobyć doświadczenie
i przeszczepić je na teren Polski. Po kilkumiesięcznym pobycie odbyła tam nowicjat i przybrała imię - s. Antonina. Następnie wróciła do Lwowa i podjęła
z nowymi silami prace w istniejącym od 1854r. Zakładzie, nazwanym później Zakładem św. Teresy. 8 grudnia 1857r. w archikatedrze Lwowskiej złożyła profesję zakonną. Tego samego dnia do nowicjatu zostały przyjęte dwie inne kandydatki. Ten dzień to data powstania nowego Zgromadzenia Zakonnego - Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej. Przełożoną generalna została Matka Antonina Mirska, mianowana przez abpa Baranieckiego. Od tej chwili głównym dążeniem Matki stało się zapewnienie bytu rozrastającemu się zgromadzeniu
i coraz większej liczbie potrzebujących wsparcia dziewcząt. 17 lipca 1867r. Matka uzyskała urzędowy dekret Świętej Kongregacji dla Biskupów i Zakonników, mocą którego Ojciec Św. Pius IX uznał i zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej jako zgromadzenie zakonne, oparte na trzech ślubach zwyczajnych, pod kierownictwem przełożonej generalnej. Ostateczne zatwierdzenie Konstytucji nastąpiło 25 kwietnia 1949r. Zgromadzenie przyjęło duchowość św. Ignacego Loyoli, a jego zawołanie: "Wszystko na większą chwałę Bożą", stanowi główną motywację życia każdej siostry. W niedługim czasie Matka rozszerzyła swoja opiekę także na sieroty ze Lwowa i okolic. Powstawały nowe placówki, w których Matka i siostry podejmowały trudną i żmudną niekiedy prace reedukacji. Siostry pomagały wychowankom odnaleźć na nowo godność dziecka Bożego. Poprzez cierpliwą naukę prac związanych z prowadzeniem domu, gospodarstwa i zdobycia zawodu, starały się przywrócić dziewczęta społeczeństwu. Program Pracy wychowawczej był mocno osadzony na wychowaniu religijnym. Codzienna modlitwa, praktyka sakramentów świętych były otwarciem się na nowe życie, które dawał Bóg swoim dzieciom. Hasłem życia Matki Mirskiej były słowa:
"Nic ponad miłość Chrystusa". Ta miłość prowadziła ja do poszukiwania tych, którzy się zagubili - tych, którzy zepchnięciem na margines, byli skazani na pogardę. Tacy ludzie stali się dla Matki drogą do Jezusa, którego pokochała czystym sercem. Całe zaangażowanie i niezwykła energia, jaką wykazywała matka, miała swój ostateczny cel - prowadzić dusze do zbawienia. Tu spełniało się posłannictwo Antoniny Mirskiej. Szczególnym dla niej miejscem były Rodatycze, folwark leżący niedaleko Gródka Jagiellońskiego. Spędziła w nim ostatnie lata życia, pełniąc nadal funkcje przełożonej generalnej. Przyczyniła się do wybudowania tu murowanego kościoła, plebanii i kaplicy cmentarnej, gdzie została pochowana.
Zmarła 23 listopada 1905r. Od 2008 r. jej doczesne szczątki spoczywają w kaplicy domu generalnego w Grodzisku Mazowieckim.

Matka Antonina Mirska swoim przykładem życia ukazała, że kobieca świętość jest niezastąpiona w życiu Kościoła oraz że czyny podejmowane z miłością w imię Boga zawsze przynoszą dobre owoce.

Miłosierdzie wyrażone w czynach Patronki Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii jest ogromnie ważną postawą we współczesnym świecie, ponieważ dziś często upraszcza się pojęcie miłości do wymiaru tylko cielesnego. Matka Antonina Mirska nie bała się takiej rzeczywistości, nie gardziła tymi którzy przez grzech lub nawet brak wiedzy i rozeznania odeszli od Boga.
Wyciągała pomocną dłoń do człowieka i dzieliła się sercem.
Jej życie stanowi wezwanie nadziei dla wychowanek do wysiłku w kierunku przemiany własnego życia
i odczytywania znaków Opatrzności na swej drodze.
Dla nauczycieli i wychowawców jest motywacją
i inspiracją by podejmować ewangeliczne środki wychowawcze w posłudze młodzieży.